παραίτιος

Ancient Greek

Etymology

From παρα- (para-) +‎ αἴτιος (aítios, “responsible, culpable”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rǎi̯.ti.os/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈrɛ.ti.os/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈrɛ.ti.os/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈre.ti.os/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈre.ti.os/

Adjective

πᾰραίτῐος • (paraítios) m (feminine πᾰραιτῐ́ᾱ, neuter πᾰραίτῐον); first/second declension

being in part the cause, sharing the blame
(in bad sense) accessory to a crime

Inflection

First and second declension of πᾰραίτῐος; πᾰραιτῐ́ᾱ; πᾰραίτῐον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	πᾰραίτῐος paraítios	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραίτῐον paraítion	πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραίτῐοι paraítioi	πᾰραίτῐαι paraítiai	πᾰραίτῐᾰ paraítia
Genitive	πᾰραιτῐ́ου paraitíou	πᾰραιτῐ́ᾱς paraitíās	πᾰραιτῐ́ου paraitíou	πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin	πᾰραιτῐ́αιν paraitíain	πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin	πᾰραιτῐ́ων paraitíōn	πᾰραιτῐ́ων paraitíōn	πᾰραιτῐ́ων paraitíōn
Dative	πᾰραιτῐ́ῳ paraitíōi	πᾰραιτῐ́ᾳ paraitíāi	πᾰραιτῐ́ῳ paraitíōi	πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin	πᾰραιτῐ́αιν paraitíain	πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin	πᾰραιτῐ́οις paraitíois	πᾰραιτῐ́αις paraitíais	πᾰραιτῐ́οις paraitíois
Accusative	πᾰραίτῐον paraítion	πᾰραιτῐ́ᾱν paraitíān	πᾰραίτῐον paraítion	πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ους paraitíous	πᾰραιτῐ́ᾱς paraitíās	πᾰραίτῐᾰ paraítia
Vocative	πᾰραίτῐε paraítie	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραίτῐον paraítion	πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραίτῐοι paraítioi	πᾰραίτῐαι paraítiai	πᾰραίτῐᾰ paraítia
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	πᾰραιτῐ́ως paraitíōs			πᾰραιτῐώτερος paraitiṓteros			πᾰραιτῐώτᾰτος paraitiṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.