σπάρτινος

Ancient Greek

Etymology

From σπάρτον (spárton, “esparto”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spár.ti.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/

Adjective

σπάρτῐνος • (spártinos) m (feminine σπαρτίνη, neuter σπάρτῐνον); first/second declension

made of esparto

Inflection

First and second declension of σπάρτῐνος; σπαρτῐ́νη; σπάρτῐνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	σπάρτῐνος spártinos	σπαρτῐ́νη spartínē	σπάρτῐνον spártinon	σπαρτῐ́νω spartínō	σπαρτῐ́νᾱ spartínā	σπαρτῐ́νω spartínō	σπάρτῐνοι spártinoi	σπάρτῐναι spártinai	σπάρτῐνᾰ spártina
Genitive	σπαρτῐ́νου spartínou	σπαρτῐ́νης spartínēs	σπαρτῐ́νου spartínou	σπαρτῐ́νοιν spartínoin	σπαρτῐ́ναιν spartínain	σπαρτῐ́νοιν spartínoin	σπαρτῐ́νων spartínōn	σπαρτῐ́νων spartínōn	σπαρτῐ́νων spartínōn
Dative	σπαρτῐ́νῳ spartínōi	σπαρτῐ́νῃ spartínēi	σπαρτῐ́νῳ spartínōi	σπαρτῐ́νοιν spartínoin	σπαρτῐ́ναιν spartínain	σπαρτῐ́νοιν spartínoin	σπαρτῐ́νοις spartínois	σπαρτῐ́ναις spartínais	σπαρτῐ́νοις spartínois
Accusative	σπάρτῐνον spártinon	σπαρτῐ́νην spartínēn	σπάρτῐνον spártinon	σπαρτῐ́νω spartínō	σπαρτῐ́νᾱ spartínā	σπαρτῐ́νω spartínō	σπαρτῐ́νους spartínous	σπαρτῐ́νᾱς spartínās	σπάρτῐνᾰ spártina
Vocative	σπάρτῐνε spártine	σπαρτῐ́νη spartínē	σπάρτῐνον spártinon	σπαρτῐ́νω spartínō	σπαρτῐ́νᾱ spartínā	σπαρτῐ́νω spartínō	σπάρτῐνοι spártinoi	σπάρτῐναι spártinai	σπάρτῐνᾰ spártina
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	σπαρτῐ́νως spartínōs			σπαρτῐνώτερος spartinṓteros			σπαρτῐνώτᾰτος spartinṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.