τοπογράφος

Ancient Greek

Etymology

From τόπος (tópos, “place”) +‎ γράφω (gráphō, “to describe”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /to.po.ɡrá.pʰos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /to.poˈɡra.pʰos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /to.poˈɣra.ɸos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /to.poˈɣra.fos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /to.poˈɣra.fos/

Adjective

τοπογρᾰ́φος • (topográphos) m or f (neuter τοπογρᾰ́φον); second declension

describing a place or country

Declension

Second declension of τοπογρᾰ́φος; τοπογρᾰ́φον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	τοπογρᾰ́φος topográphos	τοπογρᾰ́φον topográphon	τοπογρᾰ́φω topográphō	τοπογρᾰ́φω topográphō	τοπογρᾰ́φοι topográphoi	τοπογρᾰ́φᾰ topográpha
Genitive	τοπογρᾰ́φου topográphou	τοπογρᾰ́φου topográphou	τοπογρᾰ́φοιν topográphoin	τοπογρᾰ́φοιν topográphoin	τοπογρᾰ́φων topográphōn	τοπογρᾰ́φων topográphōn
Dative	τοπογρᾰ́φῳ topográphōi	τοπογρᾰ́φῳ topográphōi	τοπογρᾰ́φοιν topográphoin	τοπογρᾰ́φοιν topográphoin	τοπογρᾰ́φοις topográphois	τοπογρᾰ́φοις topográphois
Accusative	τοπογρᾰ́φον topográphon	τοπογρᾰ́φον topográphon	τοπογρᾰ́φω topográphō	τοπογρᾰ́φω topográphō	τοπογρᾰ́φους topográphous	τοπογρᾰ́φᾰ topográpha
Vocative	τοπογρᾰ́φε topográphe	τοπογρᾰ́φον topográphon	τοπογρᾰ́φω topográphō	τοπογρᾰ́φω topográphō	τοπογρᾰ́φοι topográphoi	τοπογρᾰ́φᾰ topográpha
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	τοπογρᾰ́φως topográphōs		τοπογρᾰφώτερος topographṓteros		τοπογρᾰφώτᾰτος topographṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

τοπογραφία (topographía)