ἑτερώνυμος

Ancient Greek

Etymology

From ἕτερος (héteros, “different, other”) +‎ ὄνυμα (ónuma) +‎ -ος (-os), Doric/Aeolic variant of ὄνομα (ónoma, “name”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /he.te.rɔ̌ː.ny.mos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e.teˈro.ny.mos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /e.teˈro.ny.mos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.teˈro.ny.mos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.teˈro.ni.mos/

Adjective

ἑτερώνῠμος • (heterṓnumos) m or f (neuter ἑτερώνῠμον); second declension

with a different name
Antonym: ὁμώνῠμος (homṓnumos)
with a different denominator

Declension

Second declension of ἑτερώνῠμος; ἑτερώνῠμον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἑτερώνῠμος heterṓnumos	ἑτερώνῠμον heterṓnumon	ἑτερωνῠ́μω heterōnúmō	ἑτερωνῠ́μω heterōnúmō	ἑτερώνῠμοι heterṓnumoi	ἑτερώνῠμᾰ heterṓnuma
Genitive	ἑτερωνῠ́μου heterōnúmou	ἑτερωνῠ́μου heterōnúmou	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnúmoin	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnúmoin	ἑτερωνῠ́μων heterōnúmōn	ἑτερωνῠ́μων heterōnúmōn
Dative	ἑτερωνῠ́μῳ heterōnúmōi	ἑτερωνῠ́μῳ heterōnúmōi	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnúmoin	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnúmoin	ἑτερωνῠ́μοις heterōnúmois	ἑτερωνῠ́μοις heterōnúmois
Accusative	ἑτερώνῠμον heterṓnumon	ἑτερώνῠμον heterṓnumon	ἑτερωνῠ́μω heterōnúmō	ἑτερωνῠ́μω heterōnúmō	ἑτερωνῠ́μους heterōnúmous	ἑτερώνῠμᾰ heterṓnuma
Vocative	ἑτερώνῠμε heterṓnume	ἑτερώνῠμον heterṓnumon	ἑτερωνῠ́μω heterōnúmō	ἑτερωνῠ́μω heterōnúmō	ἑτερώνῠμοι heterṓnumoi	ἑτερώνῠμᾰ heterṓnuma
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ἑτερωνῠ́μως heterōnúmōs		—		ἑτερωνῠμώτᾰτος heterōnumṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ἑτερωνῠμέω (heterōnuméō)
ἑτερωνῠμῐ́ᾱ (heterōnumíā)