Didius
Latin
Etymology
(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈdiː.di.us/, [ˈd̪iːd̪iʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈdi.di.us/, [ˈd̪iːd̪ius]
Proper noun
Dīdius m sg (genitive Dīdiī or Dīdī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Didius Julianus, a Roman emperor
Declension
Second-declension noun, singular only.
| Case | Singular |
|---|---|
| Nominative | Dīdius |
| Genitive | Dīdiī Dīdī1 |
| Dative | Dīdiō |
| Accusative | Dīdium |
| Ablative | Dīdiō |
| Vocative | Dīdī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Dīdia
Descendants
- Ancient Greek: Δίδιος (Dídios)
Adjective
Dīdius (feminine Dīdia, neuter Dīdium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Didia.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | Dīdius | Dīdia | Dīdium | Dīdiī | Dīdiae | Dīdia | |
| Genitive | Dīdiī | Dīdiae | Dīdiī | Dīdiōrum | Dīdiārum | Dīdiōrum | |
| Dative | Dīdiō | Dīdiō | Dīdiīs | ||||
| Accusative | Dīdium | Dīdiam | Dīdium | Dīdiōs | Dīdiās | Dīdia | |
| Ablative | Dīdiō | Dīdiā | Dīdiō | Dīdiīs | |||
| Vocative | Dīdie | Dīdia | Dīdium | Dīdiī | Dīdiae | Dīdia | |
References
- “Didius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Didius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.